eski evimin yanında
tam sol yanındaki boşlukta
zevke teslim oldum
kırk gün güneş çıkmadı
pembe bulut hiç görmedim
öyle çimenlikte yatarken
henüz gökyüzü yokken
balkondan taşan çiçek saksılarını seyrettim
binaları, ağaçların birbirlerine sarılışlarını
bilir misin ağaç ağaçlığını ona sarılınca hissedermiş
sese imrenirmiş, bilir misin neyse
bak adem hiç yağmur yağmadı, ses düşmedi
toprağa, kuzguna yavrusu bile hoş görünmedi
anlasana kova delik taşmıyor, sokaklar boş
bir it bile dolaşmıyor
bak adem yatıyorum altına
böyle zafer kazanılmıyor
şimdi her şeyi ertele adem
bazen kendimi küçülmüş buluyorum
kabıma sığıp başka yere taşmıyorum
huzurum yok adem
dışarıda bir hiçlik
havada ağır bir afyon
sanki darbe kasveti
sanki seksen city
oysa kendi kendimle karışıyorum
içim dolaşıyor
şehirler, insanlar, kuru güller
kazanılmış tüm zaferler
kokuyor adem
