bizde eleştiri, bilimsel yöntemden uzak durmuştur uzun bir süre. çünkü bilimsel sözü, yazarı olduğunca eleştirmeni de ite gelmiştir, bilim (bilimsel yöntem) edebiyatı öldürür diye düşünülmüştür. bir bakıma doğrudur bu, bilimsel yöntem bir eserin güzelliğini, neden güzel olduğunu açıklamakta güçsüzdür. ama bir eserin güzelliğini ortaya koyan eleştiri, ister istemez, izlenimsel eleştiri olmak zorundadır ve bu bakımdan özneldir. nurullah ataç da bu sınıfa girer örneğin, beğendiği şiiri över, nedenini açıklamaya kalkmaz. (eskiler o tür eleştiriye "intibai intikad" derlermiş.) oysa bizim yeni eleştirmenlerimiz daha çok "nesnel eleştiri"yi tercih ettiklerini söylüyorlar. ama nesnel olmak bizi duygularımızdan olduğu kadar bilgilerimizden de bağımsız kılan, üstelik yazarın yaşam öyküsünü, onu çevreleyen toplumsal koşulları, hatta edebiyat açısından tarihsel gelişimi de bir süre için olsun bir yana koymak zorunda bırakan bir tutum olmayacak mıdır? bu durum ise, bizim ancak metne bağlı kalmamızı tek çıkar yol olarak gösterir, böyle bir yöntemi gerektirir.
