bugün girmiş bulunduğum final sınavında duygu seli yaşadım;mutluluk,üzüntü,kıskançlık,öldürme iç güdüsü daha neler neler.
peki neden?:
sınav gözetmenlerinden hanım hanımcık bir kız;şeker mi şeker,güzel mi güzel, lanet mi lanet,gıcık mı gıcık benimle aynı dönem okula başlayan arkadaşımdı.buna bir baktım şöyle alıcı gözüyle.yok olacak iş değil bakmaz bana dedim.neyse sınav kağıdımı verdiğinde belki tanır beni diye düşündüm.yoook!yüzüme bile bakmadı.gerçi baksaydı çok utanırdım lan!o nerdeee ben nerelerdeyim.*şaka bir yana selam verecek diye çok korktum.tam rezillik...
sınava konsantre olmakta güçlük çeksemde soruları patır patır çözüyordum**bu gıcık da etrafımda dönüp duruyor.ya arkadaşım benden hoşlanıyorsan gel yanıma açık açık söyle.de mi?*ne o öyle liseliler gibi!benim böyle düşündüğümü anladığından mütevellit dayanamadı.geldi yanıma ve o sıcacık kelimeler dökülüverdi ağzından:
vaay bee!dört yıl!koskoca dört yıl boyunca beni hiç tanımamış.peki öyle olsun dedim içimden.al!al da bak kim olduğuma dedim.*bir kimliğe baktı bir bana baktı.ahan da beni tanıdı herhal derken!kağıdıma check yapıp gitti.o an arkadan boğasım geldi.**benim için çoktan bitmişti.sınavıma devam etmeliydim.öyle de yaptım.
soruları artık patır patır çözemiyordum.vizeden sonra ki konulara pek çalışmamıştım.düşüncelerim bulanıklaşmaya yüz tutmuşken bir el küçük bir kağıtla bana uzandı.evet!onun eliydi.bana son iki sorunun cevabını veriyordu.lakin elimin tersiyle ittim.her ne kadar buna ihtiyacım olsa da ben gururlu bir insanım.ileride çocuklarıma bırakacağım en büyük mirasımdır gururum.
itiraf kısmına gelince:o kağıdı hiç utanmadan aldım bir güzel yazdım.oooohhh!hayat bana güzel.*
