Kadınlarla ilgili en derinden kahırlandığım mesele şu ki:
Kadınların kendilerini yavaş yavaş yok etmeleri. Gelenekten,mecburiyetten veya öyle olması gerektiği için filan iştE; bir erkekten dolayı -yüzünden- kendi ışığını söndüren kadınlar.. Orada müthiş bir trajedi var, müthiş bir haksızlık..
Kanıtlanamayacak bir cinayet sanki; ağır ağır işlenen..
12 yaşındayken içlerinde koşmaya başlayan o vahşi atı nasıl da hemen yakalıyorlar? Nasıl korkup dizginliyorlar? Nasıl izin veriyorlar o atın bacaklarının kırılmasına, o atı tam da göğsünden vurmalarına.. Ya da tam olarak nedir bu cinayetin sebebi?
Haklılar bu cinayeti işlemekte ya da işletmekte kadınlara ken 'diken' dilerine.. Çünkü biliyorlar ki eğer kadınların ışıkları sönmezse müthiş olabilirler.. Müthiş! Dünyayı ele geçirebilirler filan hatta.. Sahiden!..
Keşke sevmeye ve sevilmeye bu kadar ihtiyacımız olmasa;
o ihtiyaç bizi uysal,
evcil atlara
dönüştürmese..
.
.
.
(bkz:ayağı kırık bir at var kalbimde
kim vuracak?)
