--spoiler--
Giyindiğimiz zaman, beni siyah boyunbağıyla görünce, çok şaşırdı. ' Yaslı mısınız? ' diye sordu. ' Anam öldü ' diye karşılık verdim. Ne zaman olduğunu sorunca ' Dün ' dedim. Hafifce irkildi, ama hiçbirşey söylemedi. içimden, bunda benim bir suçum olmadığını söylemek geldi, ama kendimi tuttum. Bunu daha önce patrona söylediğimi anımsadım. Hiçbir anlamı yoktu bunun. insan her zaman az buçuk suçludur.
--spoiler--
--spoiler--
Tutukluğumun başlarında, bana en ağır gelen şey, özgür bir insan gibi düşünmemdi. Örneğin, içimden kumsalda olmak, denize doğru yürüme geliveriyordu. ilk dalgaların sesini tabanlarımın altında duymayı, bedenimin suya girişini ve bundaki ferahlığı hayal edince, hücre duvarlarının birbirine çok yakın olduğunu hissediyorum. Ama bu, ancak bir kaç ay sürdü. Sonraları, sadece hükümlüler gibi düşünür oldum. Artık avluda yaptığım günlük gezintiyi, ya da avukatımın gelmesini beklemeye başladım. Vaktimin geri kalan kısmını oldukça iyi idare ediyordum. O zaman sık sık düşünüyor ve içmden : beni bir kuru ağaç kovuğunda yaşamaya zorlasalar da gökyüzüne bakmaktan başka bir işim olmasaydı, yavaş yavaş buna da alışır giderdim, diyordum.
--spoiler--
