13 yaşımda, ağlamak nedir daha tam olarak bilmiyorken o televizyonun önüne çökmüştüm. popescu gelirken sanki benim ayaklarım titriyor, kalbim yerinden fırlıcakmış gibi oluyordu. gol oldu. gerçekten televizyonun önüne dizlerimin üzerine çöktüm. ağlıyordum.. o an içimden bir çok şey yapmak geliyordu; zıplamalıydım, bağarmalıydım, koşmalıydım, pencereden bile atlayabilirdim! ama sadece durdum.. ve hala her 17 mayısta sadece dururum. öyle bakıp hiç konuşmadan galatasaraylılığımla gurur duyarım!
