bir cennettir! özellikle evinde bir telefon yoksa... ve o evde tek başına yaşadıgını bilen insan sayısı 4-5'i geçmiyorsa... bunlar sağlandıgında ne eve geldiğinde "bugün neler yaptın" sorusunu soracak bir insan vardır,ne "canın mı sıkkın" endişesiyle yüzüne bakıp acıklama bekleyen anne-baba,ne de telefon açıp 20dk.erkek arkadaşıyla ilgili sorunlarını sana anlatıp boşalamadıgı sevgili yerine sana boşalmaya çalışan bir kız arkadaş! böylece bütün günün yükünü eve girdiğinde bi köşeye bırakır eşofmanlarını giyer ayaklarını uzatır yayarsın... ohhhh ne karışan ne görüşen. calan telefon yok,cep telefonunu da kapattın mı dadından yinmez!! e tabi bu bir süre sonra "ulan ne kadar da yalnızım,ne arayan ne gelen,zaten kimse sevmiyo da beni,en iyisi intihar ediyim hazır tek başına yaşıyoken!!!" dedirtmeye başlarsa cennet cehenneme dönebilir aman diyim.
tek başına yaşayan insanlar için bu bir alışkanlık haline geldiğinde kimseye tahammül edememe durumu baş göstermeye de başlar. toplumdan soyutlanmaya ha başladın ha başlayacaksın olur. onun için tek başına yaşamak senin tercihinse süper yok mecburiyetse boktan olabilir.
ama genede bir sevgili, bir dost, ha bide bir akvaryum hayatı daha zevkli kılar.
