yürüyüşünde bir gariplik var olm senin...arkadaş deyip,bağrıma basdığım adam aynen böyle dedi o gece.onca yıl durdu durdu hiç beklemediğim bir anda söyleyiverdi ibnetor.e ben de haliyle sordum:-ne gariplik var yürüyüşümde şeker çocuk.*dedim.- ya neyse boşver gibi laflar etti.iyicene kıllandım.çektim bu arkadaşı kenara,dedim ki:-güzelim,adam gibi birşey sorduk doğru düzgün cevap ver.asabımı bozma benim.*kafasını kaldırdı.bana şöyle bir baktı ve ağzından o ölümcül iki kelime düşüverdi:
''herkes biliyor'' ne demek ya?neyi biliyorlar?nasıl biliyorlar?kaç kişi bunlar? diye düşünürken kafayı yemek üzereydim.anladım ki bir daha beş n bir k izlememeliydim.olsun sorgulamak her zaman yararlıdır...lanet bir gece geçiriyordum sadece kafam da kıyaktı;sarmısaklı işkembe çorbası fena çarpmıştı beni.yürümeye devam ettik.karşıdan 5-10 kişilik bir grup bize doğru geliyordu.yanımızdan öylece geçip gittiler.sinirlendim;nasıl öylece geçip gidebilirlerdi ki?arkalarından bir güzel geğirdim.birkaçı dönüp baktı;halime acıyormuşcasına bakıyorlardı.onların gözünde hiçtim.aslına bakarsan ben gerçekten bir hiçim.ağlamaklı olduğum nadir anlardan birini yaşadım o an.genelde zırıl zırıl ağlardım...eve varmamızla kafayı yastığa koymam bir oldu.durumun ehemmiyetini düşünerekten;sabah ayık kafayla konuşmanın daha doğru olacağını fark ettim.o sabah bi bok hatırlamadım.
üç yıl sonra arkadaşımla yaptığım o konuşmayı hatırladım.tam da sınavın ortasında.*içimden -lanet olsun meeen.yanlış sınava çalışmışım.dedim.evet istatistik sınavı haftaya olduğunu zannediyordum.yine de bir şeyler yazmalıydım;adımı soyadımı yazıp önümde ki kıza uzattım.o da sınav yoklama kağıdı sanıp,adını soyadını yazdı ve imzaladı.ben orda kalır diye düşünürken kız önünde ki elemana uzattı o da imzaladı.bu rezilliğe daha fazla katlanamazdım.sınıfı terkettim.
beş yıl geçti aradan hala bir anlam veremedim yürüyüşüme.ama olsun!elbet cevabı öğreneceğim bir gün.*
