"sabahın köründe geldiler. ilk dağıtılan sular onlarındı. tv de seyretmiştim. yaralı bir kadın, elinde pet şişesiyle ilgililere bağırıyor ve Yunanistan olmasa susuzluktan öleceklerini, yetkililerin nerede olduklarını soruyordu. o sırada bizimkiler, hala şokta ve organizasyon sıfırdı. işte insanlık bu olmalı. acıyı tatlıyı paylaşmak.
bir de hiç unutamadığım bir sahne vardı. yunan enkaz ekibi, kurtardıkları bir kızın karşısında sevinçten ağlamışlardı. o akan göz yaşları, her şeyi anlatıyordu. harika bir sahneydi."
17 ağustos depremi ile ilgili olan, yukarıdaki cümlelere dün geceki depremden sonra facebook'ta rastladım.
deprem dendiğinde, aklıma ilk gelen ülke yunanistan olur. sebebi malum, 17 ağustos... ilk onlar gelmişti yardıma. bizden bile önce geldiklerini, bu yazının ilk cümlelerinden anlamak mümkün. 17 ağustos'un birkaç ay sonrasında, yunanistan'da gerçekleşen depremde, komşuya ilk yardım da bizden gelmişti.
birkaç ay önce, deprem uzmanı celal şengör'ün, bir konuşmasını dinlemiştim. girit'te ve izmir'de, çok büyük depremler beklediğini söylüyordu. ülke olarak, dün geceye kadar farkında değildik... ama son birkaç haftadır, içinde bulunduğumuz coğrafya küçük de olsa depremlerle sallanıyor.
19 mayıs 2011. saat: 22.08 girit'te, 4.1 şiddetinde deprem oldu.
19 mayıs 2011. saat: 23:16 kütahya'da 5.9 şiddetinde deprem oldu.
19 mayıs 2011. saat: 23.39 girit'te 5.0 şiddetinde deprem oldu.
sanırım bu, içinde birlikte yaşadığımız coğrafyada, yerin altında da fay hatlarının ortak yaşadığının... veya birbiriyle bağlantılı olduğunun kanıtı.
bu depremler, herhengi bir dış yardımı gerektirecek büyüklüklerde olmasa da... eğer daha şiddetli ve yıkıcı, büyüklükte olsaydılar... girit'e, ilk yardım edenlerden biri türkiye... kütahya'ya, ilk yardım edenlerden biri yunanistan olurdu.
