(bkz: aşk insana neler yaptırıyor?)
ilk aklıma bu geldi çünkü, hayatı boyunca en büyük ilham kaynağı karısı gala olmuştur. bunun kanıtlamak ister gibi, gala öldükten sonra sadece bir resim yapmıştır. bu deli adamın o an aklından geçebilecekleri düşündüm.
(bkz: sensiz ben bir hiçim sevgilim) çok romantik değil mi? bu aşk bana nietzsche nin aşkını hatırlatıyor.
salvodor dali, ışığı kağıda çizbilmiştir. ışık kağıda çizilebilmişse hep daliden sonra olmuştur. ışıl ışıl yanıp sönen resimlerinde zekasının ilizyonunu görürüz.
(bkz: deli ama zeki)
salvador dali'nin resimlerine baktıktan sonra, burjuvazinin kol gezdiği resim sergilerinde, ellerini göğsünde birleştirip, birini çenesinin altına koymuş, top sakallı adamların, rasgele çizilmiş bir kaç çizgi veya fırça darbesinden oluşmuş resimlere bakıp bakıp mana çıkarmaya çalıştıkları sahne gözümde karikatür gibi canlanır. salvodar dali o manayı resimde somut olarak belirtmiştir zaten, ellerinizi göğsünüzde birleştirip, birini çenenizin altına koyup resmi seyre dalmanız resmin size manasını izlettirmesi için yeterli; üstelik bunun için top saklallı olmanız gerekmiyor.
dali' nin en ünlü eseri belleğin zaferi isimli tablosudur. bu tabloda kumsala çizilmiş saatlerin sıcaktan eridiğini görürüsünüz. eriyen zaman, ancak böyle güzel anlatılabilirdi. bir işin "en güzel" olmasındaki püf nokta, zekanın kullanılış biçimi olsa gerek. işte dali bu ve diğer bütün tablolarıyla bize bunu yaşatır. onun sergisi gerçek bir sergidir.
o bir idol...
