ilk defa, hayatım boyunca kendimden nefret etmeme neden olan bir film bu. ben ki 27 yaşındayım. ve, her gece en aşağı bir film izleyen bir bünyeyim. nasıl olur da böyle bir filmi ıskalamışım diye kendime kızdım. "keşke" dedim, "birileri alnıma silah dayayıp zorla izletseydi bu filmi bana. ya da onca verilen ödevin arasında bir öğretmenim de deseydi ki 'bu filmi izleyip özetini çıkarın gelin'. film bittiğinde tüm kokuşmuşluğuna küfrettim bu dünyanın.
senaryo, oyunculuklar, verilmek istenen mesaj, yaşam'ın güzelliği, müzik... hepsi tamamen dört dörtlük ve hiçbir şekilde sırıtmayan unsurlar.
neticede bir ağıt. yaklaşık 100 dakikalık. yalnızlık'a yakılan. özgürlük'e, sömürü'ye yakılan bir ağıt. ve, bir uçurtmanın verdiği huzursuzluk bir çok bünyeye. birdman of alcatraz vari geçişler.
kadın mahkumlardan ilk yemek verirken barış'a et verip yaşlı kadına verilmediği sahnede, itiraz eden kadının; "annesi kayışırken bize mi sordu?" dediği an, yemek veren kadın mahkumun sağ elinin tersiyle attığı tokat sahnesi harikaydı.
