adım attığımızda buraya küçük birer çocuktuk, elinden tutulmayı bekleyen.. yanlışlara boğulduk tutunacak el ararken, birikmeye başladı anılar, biriktikçe yıkılmaya. öyle bir yerdi ki körfez kendisine ait olmayanı hissediyordu. hissettikçe değiştiriyordu, kendisine benzetiyordu. yine de affettirip, gülümseyerek hatırlatıyordu kendini yıllar sonra da. yıllar sonra elinden tutulmayı bekleyen çocuktu körfez.
