geçen sene dayım geldi izmir'den. birlikte alışverişe çıktık. ben tam bir şey alacaktım, kolumdan hızlıca çekti. noluyo demeye kalmadan:
- naapıyosun olum sen? kafayı mı yedin lan?
+ noldu dayı, napıyorum?
- kürt lan o satıcı, görmüyor musun?
+ ya dayı, burda bizim ayrımız gayrımız yok. beraber büyüdük burada.
daha önce kendimi hiç o günkü kadar kötü hissetmemiştim. resmen vatan haini pozisyonundaydım o an..
sonradan anladım ki, izmir aşmış, biz yaya kalmışız.
