deminden beri gözlerim yaşlı yaşlı haber bültenlerine bakıyorum..
hrant dink'in son makalesi yayınlanıyor her haber bülteninde..
üzgünüm ve telaşlıyım çünkü babam yok ortalıkta. saatler önce geliyorum diye aradı ama yok. hrant dink'in cansız bedenini televizyonda izlerken babamın nerede olabileceğini merak ediyorum...
içim ürperiyor bir cesete bakarken sevdiğim birini düşününce..
babam geliyor. hrant dink öldürülmüş diyorum.
-yazık olmuş diyor, gerçi haketmişti...
şok oluyorum..
-haketmiş miydi!?
+evet yazılarını okudun mu!?
-hayır bir kaç makalesini biliyorum gazetedeki köşe yazılarından..
+ben okudum. türklüğe hakaret etti.
babamla daha fazla konuşamadım. dilim varmadı ona türk olmanın ya da türk olmakla gurur duymanın başkasının hayatını sona erdirmekle eşdeğer olmadığına..
belki de babam olduğu için daha fazla nefret etmek istemedim o an ondan. kaçtım yanından...
ben faşizme nefret kusarken babamın bu kadar soğukkanlı olmasına akıl erdiremedim..
öyle ya, o namluyu tutan kanlı eller de babamın beynini kemiren düşüncelerle doluydu: haketmişti..
