askerliğim döneminde kafamda bulunan bir adet yağ bezemle mutluyken, dur dedim kendine gel! askersin, devlet sana sahip çıksın sivilde de sahip çıkar kapıda karşılar seni(!) ammaaa gene de olsun aldır şu yağ bezeni de askerden sonra anlatacağın maceran olsun. lakin bir gün sırtıma yükledikleri yığınla sorumluluktan zar zor rica minnet sıyrılıp, komutan ağadan izin koparıp, hastaneye gidildi. doktora da yanlışlıkla komutanım çekildi ki o anki psikolojimi anlatma zahmetine girmeyeceğim düşündkçe morarırım.
beş dakikada hallederiz, dur şu hemoroid ameliyatını bitireyim de seni de aradan çıkartalım diyen doktor paşa beklendi. onda bir şey yok denen yağ bezesi için yarım saat uğraşıldı kafayı koparacaklar sandım kiiii işte o an bir ay! sesiyle irkildim. bir koşuşturma, bir hengame, "onu getir bunu getir, şurdan tut, arteri sık" telaşeleri devam ederken ben: "tohtor bey noooluyorrrr?" diye korkuyla karışık soruyorum, cevap yok. askersin tabi seni sallayan yok. sonra anlaşıldı ki benim kafadan bir damar iptal. sordum sordum toktordan da bir cevap alamadım. o gün bu gündür hala bi damar eksik yaşarım. sonra araştırdım hayal mekanizmasını besleyen damarlardan biriymiş. hayal kuramıyorum, o sebeple sandığa gitme konusunda kararsızım. ne pok yiyeceğiz bilemiyorum.
