yüzümün kızarıp, sesimin kısılmasıyla birlikte hayatta duyduğum en müthiş duygunun açığa cıktığı andır. babama baktığımda kıpkırmızı suratı hala karşımda, kafası bir üst daireye gelecek kadar zıpladığını hatırlıyorum, bütün evin pencerelerini açmıştık nefes alabilelim diye, 'taksime gidelim baba' deyişimle arabaya bindiğimizi hatırlamaktayım. evin 1 km uzağına gidememiştik. allah tüm tesadüf severlere de bu duyguları yaşatır dileğiyle bu anılarıma bir son veriyorum.
