Emrah Serbes eseri. Akıcılığı ile muhteşem bir ikinci Behzat Ç.. Sonu ister istemez bir gülümseme bırakıyor insanda(ki kitapda mizah, yazarın kadınlar hakkında ilginç tespitleri, Ankara için istekleri,betimlemeleri de birer gülümseme sebebidir.). Tekrarlama kurallını çok iyi uygulamıştır yazarı ancak ilk kitaptan da tekrarlar olması örneğin Behzat Ç. futbolu bıraktı polis oldu vb. gereksiztir. Ama yine de okuyanı çok sıkmaz ve kitap bir gün içinde biter.
Ayrıca filme de çekilmektedir şu sıralar. Sabırsızlıkla beklenmektedir efendim.
Bahar, gitmek için bir adım geriledi, eli kapı kolundaydı. bir nefes kadar yakın ama dokunması imkansız olduğunda, tam gideayak, bir kadının birden güzelleşivermesi, başkomiser bunun da bir nevi cinayet olduğunu anladı.
--spoiler--
Kitabın şerefine bir alıntı daha:
--spoiler--
Behzat Ç.'nin hayatında çoğu insan bir başkasının yerini tutabilirdi. Harun'la Cevdet yer değiştirebilir mesela. ya da ağbisi Şevketle Tahsin yer değiştirse hemen hemen hiç bir şey değişmemiş olurdu. Ama Şule giderse biri sahiden gitmiş olurdu. Maçın ilk dakikalarında on kişi kalmak gibi bir şey, akşam tekel bayisinde 216 bulamamak gibi bir şey. Ya da hiç beklemediği anda O'nun bir apartman tepesine çıkıp kendini boşluğa bırakması gibi bir şey. Betonda kan izi, çevrede meraklı kalabalık. Ve hala nefes almak, ay sonunu düşünmek, rakıyı bırakıp biraya yüklenmek, elin arada bir 14'lüye gitmesi, eski bir aşkın izini sürmek, konuşma isteksizliği, sağır olma isteği, damarlarda dolaşan yedi kilo kan, iki kilometre sinir, yaşamak aşağı yukarı böyle bir şeydi herhalde. zırıl da zırıl... zırıl da zırıl.
--spoiler--
Kitabı çok seven sözlük yazarından abartıp kul hakkı üçtür ayağına bir
alıntı daha
--spoiler--
(ki en iyisi)
Baharın üstünde minnacık ördek desenlerinin olduğu bir gecelik vardı. Güzelliğiyle, cinsel istekten ziyade garip bir hüzün uyandıran, şu yaşadığımız berbat dünyada değil de, bir Çehov öyküsünde filan belki, rastlanabilecek türden bir kadındı.
