tam 4 ay süren haftada 2 saat sırf o kızın gözlerine bakabilmek için devam ettiğin derslerde tek kelime dahi edemeden, utanç ve kayıpsızlık cesaretiyle, adını bulup buluşturup, feysten ekleyip, gördüğün ilk şey... yıkılma anı... sevmek için sevdiğini tekrarlayıp, kendini teselli etmek. yalansız bir dünyada olsaydık eğer, sevdim diyecek kadar göz göze gelmezdik. belkide, kendimi kandırmak için, evrenin başka bir yerinde kendimi o kızla mutlu bir beraberlikte düşünmezdim. ama yalan işte, herşeyin yalan olduğu bir dünyada insan ilk kendini kanndırıyor. öyle değilmi...
