bu beyanatın üzerine şöyle bir empati kurmayı denedim de; ama olmak ne kötüymüş be arkadaş. mükemmel bir hayat var karşınızda, ne kadar her gün isyan içinde olsak da 'yaşıyorum ben!' diyebiliyoruz çok şükür. onu görebiliyoruz, işitebiliyoruz, koklayabiliyoruz, tadabiliyoruz ve hissedebiliyoruz... bu beş duyu organımızla algıladıklarımızın birinin bile yoksunluğunda insanın neler kaçırdığını tahayyül edebiliyor musunuz? ben empati kurarak belki de %5'ini falan edebildim, sonucu ise yaradana bir kez daha şükretmek oldu.
düşene bir tekme de sen vur mantığıyla yaklaştığımız takdirde engelli vatandaşlarımızı nasıl bu topluma kazandırırız, hiç bilmiyorum. lakin bildiğim tek şey varsa o da recep bey(!)'in yöntemiyle ancak ve ancak nefretin ve gözyaşının hüküm sürdüğü bir vaziyete düşeceğimizdir.
