atatürk kültür merkezi'nin bahçesinde, derme çatma bir çadırın altındaki derya'nın gitarının telinin kopuşunu, ilk platonik aşkın içimden kopuşunu anımsadım. anneme göstermeden ağlayabilmek için kaküllerimi kulaklarımın arkasından gözlerimin önüne çıkarmıştım. lise bir. bir aşk şarkısıydı sanki dinlediğim, yalnızlık şarkısıydı aynı zamanda.
iki yıl sonra, özgürlüğe kaldırdığım yumruğumu pankartın ardına gizlediğim zamanlarda, kapağını gizlemek için gazeteyle kapladığım kitabımı okurken kulaklıklarımdan hangi tarafta olduğumu, kendimi neye adayacağımı anlatıyordu bana aynı şarkı.
üniversitedeyken katıldığım en kısa ve en uzun konserde bu kez anlamlı olan şarkı değil, yine gitarının telini koparan derya ve dostlarına olan sevgimdi. gırtlağımız acıyana kadar, bağıra bağıra, hep bir ağızdan söylediğimiz o cümlelerle stadyumdaki herkese olan sevgim. evet, kafam çok güzeldi.
mezuniyet koşuşturmacasındayken de dinliyordum aynı şarkıyı, proje hazırlarken bilgisayarımda. neleri yitirdiğimi, nerede olmadığımı, olamadığımı ve içimdeki boşluğu anlatıyordu bu kez. dışındaydım çemberin ve bana kalan sadece şiirler, şarkılardı.
bugün bu şarkıyı metroda nişanlımın kulağına fısıldayarak söylerken hissettiklerimse, hepsiydi. ilk aşkım, son aşkım, umudum, yalnızlığım, umutsuzluğum, dostlarım, sevgim, özlemim ... sevgim ve özlemim en çok.
bu şarkı benim için yaşamaya değen her şeyin şarkısıydı. içimi ısıtan ve yokluğunda dişlerimi titreten her şeyin şarkısı:
