mehmet günsür ve belçim bilgin'in başrollerini paylaştığı klasik bir türk yapımı olan film.*
türk yapımlarını eleştirmeyi sevmiyorum aslında. dayanamıyorum ama, zira "işte türk filmi" dediğim filmlerden birisi. özellikle sinemada izlemedim filmi, biliyorum çünkü, ya mutlu son ya da dramatik bir son ön görülür bu tip aşk filmlerinde. akıllarda oluşan sorularımız var. en başta -hayattan kesitler yer almış mıdır?- sorularımızın cevabı alt kısımda;
--spoiler--
evet almıştır. kızın bir başkasına aşık olması ve ayrılık konuşma akabinde ağlaması herkesin başına gelebilecek cinstendi. bir gencin kendini bulmak istemesi başına buyruk hareket etmesi ve kızımızın babasının yaşadığı aldatma kısmı ve yaşadıkları. sonrası mı? yok sonrası. tesadüfün bu kadarı dedirtiyor resmen. ani tepkiler verdim izlerken. "yok artık", "al buyur kırdın kırdın", "yuh be abi, sıçmayın". keyifle izledin mi arkadaşım? dersen, evet izledim akıcı bir filmdi. o zaman kes çeneni diyenleri duyar gibiyim. neyse, keseceğim zaten. göz yaşlarımın dinmesini bekliyorum. şaka be, ağlamadım. azıcık sıktım kendimi* işin özeti şu ki; türk yapımları gün geçtikçe damara nasıl basacaklarını, izleyici kitlesine nasıl hitap edeceklerini, tipik bir klişe senaryosunda ajitasyon ile nasıl ağlatacaklarını çözmüş durumda. ayakta alkışlıyorum. türk filmi güzel yerlerde boy gösterecek.
peki anaç; oyuncuların durumu nasıldı?
- hımm güzel soru. evet özellikle belçim bilgin'in doğallığına hayran kaldım. mehmet günsür'ü katmıyorum bile her rolün adamı benim gözümde. altan erkekli desen kararında bir baba idi ve süperdi. bu arada söylemeden edemeyeceğim. altan erkekli mümkünsü baba rolünden dışarı çıkmasın. ayda aksel ölüm haberi sahnesini mükemmel oynamış ayrıca tamamen iliklerimizde hissettik bir annenin o an yaşayacağı duyguyu. şebnem sönmez zaten yedi numara dizisinden bu yana bir idol ona lafım yok. neticede oyuncularımız yine en başarılısını yapmış. entry burda son bulurken, gözümden damlayan son yaşı silmeliyim, müsadenizle.**
--spoiler--
