maça gitmek istiyordum ama kısmet olmadı.
kartal daydık, amcamlarda.
galatasaray maçı bitmişti, radyodan fenerbahçe maçını dinliyorduk.
16 dakika uzatma, allah ım geçmiyor dakikalar. sanki saat oldular...
maç 1-0 oldu seviniyoruz ama kalpten gitmek an meselesi. sonra 1-1 oldu.
ölümü bekler gibi bekliyorduk o düdüğü. ve çaldı...
araba vardı babamda, çalıştığı şirketin arabası. şans işte, yaşamımda unutulmayacak bir günün sağlayacısı oldu belki de.
yola çıktık hemen rahmanlar dan. mecidiyeköy e gideceğiz. ama kolay mı ?
arabasına atlayan çıkmış yola, tıklım tıklım otoyol. kamyonetin üstüne çıkmış davul çalıyor kimisi, kimisi karşılıklı sarı-kırmızı çekiyor arabalardan.*
zor da olsa ulaştık mecidiyeköy e. allah ım yok böyle bir yer...
her yer sarı kırmızı, herkesin yüzü gülüyor.
trafik santim ilerlemiyor ama gülmeyen yüz yok lan mecidiyeköy trafiğinde o gün.
1 saat gibi bir süre oradaydık, sonrasında florya ya gitmek için yola çıktık ama eminönü civarında kaldık. adım ilerlemiyor trafik, herkes gitmek için yolda. geri döndük tabi ulus a, oradan kuruçeşme sahil, ortaköy ve eve tabi.
çok güzeldi be sözlük. o günü unutmam. sağol be galatasaray!
