kırk yılda bir gelen keyfinizin 'tabiri caizse' içine eden kontrolsüz eylemdir. o kadar dikkat eder evin içinde çorapla, terlikle gezersiniz. öyle çılgınlar gibi koşturan bir tip de değilsinizdir.
illa başınıza bir iş gelecek ya, daha terliği ayağınızdan çıkarıp koltuğa uzanmak için hamle yaptığınız sırada, kütürtü sesiyle birlikte ayak serçe parmağınızdan beyninize doğru hücum eden bir elektriklenme oluşur. ilk üç-beş saniye yaşanan uyuşuklukla olayın vahameti anlaşılmaz.
ama az sonra büyük bir hızla bastırmaya başlayan, ayak parmağınızın yerinden koptuğu hissiyle karışık, beyninizin zonklamaya başladığı an bittiğiniz andır. bir ara acıdan nefes kesilir, başınızın üstünde kuşlar cıvıldayıp kanat çırparak öter.
o ilk travmanın ardından saatler geçtikçe, minik serçe parmağınız gittikçe şişerek baş parmağınız büyüklüğüne ulaşır. artık doktora gitme zamanının geldiğini anlarsınız fakat nafile, bu seferde ayağınızı içine sokacak ayakkabı bulamazsınız. dokunduğunuz anda bile zonklayan parmak, bırakın ayakkabı giymeyi, terlik giymeyi bile reddetmektedir.
tüm rezilliği göze alarak dolapta bulduğunuz en büyük numara önü açık terliği ayağınıza takıp, topallaya topallaya acil servisin yolunu tutarsınız. o yollar acıdan bitmez, terlik sanki bi dünya olup kafanıza dar gelir. başka derdi kederi unutursunuz.
sonuç, bileğe kadar alçıya alınan ayak rezaleti.
dalga geçer gibi 'canım ayak parmağını kırmışsın geçmiş olsun hihihi' dilekleri de cabası...
