yaşadığı şehrin sokaklarında çamur, toz, su birikintisi veya hernevi pislik bulunmasa bile, sırf bu nedenle bu durumu açıklayamayacağımız ailedir. bir insan evinde ayakkabıyla nasıl dolaşır? evet türk toplum yapısında esasında böyle bir şey yok ama, televizyon kültürünün var olduğu bilgisini zihnimizin bir kenarında canlı tuttuğumuzda, türk toplum yapısı hakkında kesin yargılarla konuşmaktan da vazgeçmiş oluyoruz aslında. ya da vazgeçmeliyiz. zira televizyonlarda yayınlanan yemek programları başta olmak üzere evin içinde çekimi yapılan programlar, diziler filmler bize sanki evin içinde ayakkabıyla gezmenin normal bir şey ve hatta matah bir şey olduğunu söylerler. tabi bunun avrupai bir yanının olması, evinin içinde ayakkabıyla dolaşan insanların çağdaş insanlar olduğu yönünde bir yanılgıya düşmemizi de beraberinde getiriyor. oysa insanların evleri, dinlenme yerleridir. dış dünyadan soyutlanma yerleri. barınma ihtiyacının da ötesindedir yani bu. gün içinde dışarıda, gerçek dünyada koşturan, dünyanın keşmekeşliğinin içinde boğulan bireyin dinlenmesi, ve hatta kendine gelmesidir. bu haliyle baktığımızda evine ayakkabıyla giren bir birey, evinde ayakkabıyla dolaşan bir birey, evinde hiç çekyata uzanmaz mı mesela? uzanırsa nasıl uzanır? ayağında ayakkabılarla nasıl rahat oturabilir. tamam şimdi çok rahat ayakkabılar falan da var da, ev bir insanın yalın olması gereken yerlerdir. bir insan yalnızca ayakkabısını bile kapısını önüne çıkaramıyorsa, bu insan o evden ne bekleyebilir ki. ve böyle bir aile, şairleri de boşa çıkarır.
(bkz: ayakkabılarını kapımın önünde görmeyi istiyorum)
