Depresyon ve bipolar bozukluk sorunları ile uğraşırken gün itibariyle yaşamaya başladığım hastalıktır...
Bugün küçük bir operasyon geçirdim. Yanağımda daha önceden aldırmış olduğum ama sonra tekrar çıkan 1 cm boyundaki yağ bezesini aldırmak için bir hastanenin plastik cerrahi bölümünden ameliyat ayarladım. Ve bugün saat 13:30 da ameliyat olmak için hastaneye gittim. içerideki hastanın ameliyatının uzun sürmesi sebebiyle saat 16:00 gibi ameliyata girebildim. Küçük bir operasyon olduğu için yürüyerek gidiyordum. Sonra ameliyat masasını gördüm. içim içimi kemirmeye başladı. Zaten önceki hastalıklarım sebebiyle aldığım ilaçların etkisiyle tir tir titreyen ellerim rahatsız edecek şekilde titremeye başladı. Masaya uzandım. Önce ağzımı yüzümü o tadı iğrenç olan temizleme ilacıyla temizlediler. Sinirden açmamam gereken gözlerimi açtım. Gözlerim Yanmaya başladı. Bu arada ben rahat kalmaya çalışıyordum. Ve doktor benden anestezi yapabilmek için dilimle yağ bezesini dışarı itmemi istedi. Sakin kalmaya çalışarak ittim. Yağ bezesinin altına ilacı verdi. Suratım yavaş yavaş uyuşurken benim titremelerim dışarıdan farkedilecek kadar şiddetlendi. Sık sık ve zor nefes almaya başladım. Kalbimin sesi kulaklarımı zonklatmaya başladı. Soğuk bir terin her tarafımı sardığını hissettim. Ayaklarımın kasıldığını ve sağ bacağıma kramp girdiğini hissettim. Ve daha fazla panik oldum. Sıkmam için metal bir levha verdiler. Onu göğsüme bastırıp gözlerimi kapattım. Ancak ağladığımı farkettim. Doktorun ve hemşirelerin rahatlatmak için söylediklerini düşündüm. Sonra doktor ameliyat yapmaktan vazgeçtiğini söyledi. Kendimi kontrol altına almaya çalışarak yavaş ve derin nefes almaya çalıştım. Sonra doktora iyi olduğumu söyledim gözlerimi sıkıca kapatıp en sevdiğim şarkıyı zihnimde çaldım defalarca. Gözyaşlarım gözlerimi yakmaya başladı. doktor da suratımı kesmiş yavaşça yağ dokusunu çıkarıp hemşirelere ameliyat ayrıntılarını anlattı. Ona odaklanmamaya çalıştım ancak makasın sesi sürekli içimi dışıma çekercesine canımı acıtmaya başladı. 5 veya 10 dakika içinde operasyon bitip te suratımı dikmeye başladıklarında hiç acı hissetmememe rağmen ben iyice kontrolden çıktım. Kollarımdan tuttular. bir şekilde kendimi sıkarak operasyonu bitirdim. Kendilerini daha önceden psikolojik rahatsızlıklarımla ilgili uyardığım için doktor ve hemşireler de zorlansalar da işlerini yaptılar. Dışarı çıktığımda annem ağlamaya başladı. Suratımın mosmor olduğunu gözlerimin kan çanağı olduğunu söylüyordu. Sanırım böyle bir belirtisi bulunuyor.
