silopi'de yerel halk dışında herkesin yüreklerini dağlayan olaydır.
buradaki birçok insan nadir bulunan kanı bulmak için gece saatlerce ecel teri dökerken halk yolları kapatıp, zaten tek yön olan yolda lastikleri yakarak ambulans ve polis araçlarının geçişini engellemeye çalışmışlardır. şehit haberi duyulur duyulmaz sokaklarda yapılan eğlenceler de cabası... en acısı da dün canlı kanlı gördüğün insanın selasını bugün dinlemek sanırım. yankılanan o silah sesleri, polislerin koşturmacası, öğretmenevine yönelmeleriyle taşlanan öğretmen evinin görüntüsü, yerde yatan melek yüzlü, bizim bakmaya kıyamadığımız gökmen abinin yanına pusu kurmuş olabilirler ihtimaliyle kimsenin yanaşamaması, beyninden kurşunu yemesiyle gözleri dışarı çıkan polisten akan kanlar insanın yüreğini delmiştir resmen. gün boyu o sahnelerin, o silah ve çığlık seslerinin kulaktan gitmemesi, onca şeyi görüp tek birşey yapamamak insanı kahrediyor. elin kolun bağlı, azınlıkta olduğun bir yerde, "tüm türkler ölmeli" diye bağıran bir topluluğa karşı insan ne hissedebilir ki... kin... evet... ne acı ki bunu yapanlar bugün silopi'de aramızda dolaştı. belki de gözünün içine baktım o itin... ama hiç bir şey yapamadım. çığlık atıp haykırmak istedim ama içime akıttım tüm gözyaşlarımı. çünkü o şerefsizlerin istedikleri de bu. gökmen abim yeni aldığı arabasıyla bugün yola çıkacaktı ama bugün baktım araba orada duruyordu öylece.
bazı şeyleri televizyon karşısından izlemekle anlamıyormuş insan. yaşamak, görmek, tanımak lazımmış... ben yaşadım, gördüm, tanıdım... içim kin ve nefret dolu...
muhammer ve gökmen abime allahtan rahmet, ailesine de başsağlığı diliyorum. tüm türkiye'nin başısağolsun...
