sessiz, yorgun, ağır, gözkapaklarım kapanıyor yine
yıkık, dökük, bu şehrin duvarları birer birer üstüme yıkılıyor yine
kuş sürüleri terk ederken bu şehri, ardında yoksul ve kimsesiz çocuk gibi bırakıyor yine
ve sonbahar sinsice yaklaşarak peşinde köpek gibi bir yalnızlığı üstüme sürüklüyor yine
