insan olmanın birinci koşuluyla ayaklarımız üzerine dikildik çok eski zamanların birinde. ellerimizi kullandıkça sahip olduklarımız arttı. ellerimizle yaptıklarımız bizi emek diye bir kavrama götürdü. emeği paylaştık, paylaştıkça kalbimizi kullanmaya başladık. sevdik, sevildik, aldatıldık, aldattık, savaştık, öldürdük ve öldük. aramızdan sevgi! diye haykıranlar çıktığı gibi öldür diye emredenler de çıktı. paylaşmayı savunduktan sonra, "paylaştıkça artan tat" sloganlarıyla bunu menfaatine kullanan bencilliği hediye ettik dünyaya.. yavaş yavaş çöktük kendi ürettiğimiz metaların ağırlığıyla.. maymunluktan kalma içgüdülerimizi bastırdığımızı zannederken, kurduğumuz tüm uygarlığın aslında onları daha rahat tatmin etmek için olduğunu anladık sonra.. ask ve sevgi üzerine olan tüm zırvalıkların birer içgüdü tatmini yolu olduğunu anlayınca emeğimizin bize getirdiği tüm o yürek çarpıntılılarını boğduk..
işte tam da böyle bir çağda bir adam kalkip dedi "get up, stand up".. ayaklarının üzerine dikil insan ol.. "no woman, no cry" ağlama kadın, ağlama.. dünyada senin gözyaşlarına değecek bir şey yok ki...
işte bu adam zamandan da öteye gidip asıl kökenlerimizi, ruhumuzu sorgulattı bize bunları derken ve tüm insalık tarihinin bir daha yazılmasına "önayak oldu"..
marley koy götüne gitsin dedi. 11 mayıs 1981'de koydu ve gitti...
