yalnızdık aslında. o kızıl göğün bitmeyen soğuğunda, sevdalı yalanlarla kandırıyorduk kendimizi. bünyemiz kaldırmıyordu yalan söylemeyi, yine de yalan söylüyorduk, kendimizden utanmadan. varoluşun acısında yanımızdan geçen sartre idi, oluşun zorlu basamaklarında, hayata bağlayacak bir yalan ararken. ama sadece yürümeyi seçtik, yeri yönü belirsiz, yalpalayan adımlarla. içkiyi içen biz değildik, varlığımızı şaşırtmak istedik, diğerlerine benzeyebilmekti amaç. ağzımızı sıkıca dikmiştik ki, gürül gürül kan aksa da, konuşamayalım diye, ilk defa kendimiz gibi. soğuk bakışlarla düştü hayal, düştük. tekrar kalktık yola düştük, gözlerimizde bir çocuk, gülümseyen tek başına.
