birçok şeyin sebebi...*
başlarda çok kızdığım hatta zaman zaman nefret ettiğim. travma sebebim. herkesle kıyasladığım her kıyaslayışımda daha kötü kalpli bir canlının daha yeryüzünde olamayacağına karar verdiğim,sen...
üzen, kıran, ağlatan,sen...
ama garip bir şekilde her düştüğümde kaldıran yine sen.
aylar önce gecenin bir yarısında karşıma çıkıp bana aşk konusunda cesaret veren, ben sana sadece mutsuzluk getirdim belki o farklıdır diyen. üzdüğün anlar için gözlerime bakıp defalarca sessizce özür dileyen, sen.
git ve sakın gittiğin için pişman olma diyen, sen.
insanları, hayatı öğreten, öğrettiklerimi sakın unutma tamam mı, tamam mı dedim diye bir çocuk gibi tembihleyen yine sen. giderken unutacağını biliyorum deyip gülümseyen sen.
hayatımdaki dönüm noktası olan ameliyatımda her an arayan soran, vefalı sen. her aradığında sana söylediğim kötü sözler için utanan ben ve bunları asla hatırlamayan sen. sonrasında da öncesinde de sen geleceğin en tatlı annelerinden biri olacaksın bunu sakın unutma deyip beni bir kez daha ağlatan sen.
bugün aylar sonra bir anda aynı asansörde yanımda buluverdiğim sen.işin bitince bi kahve içelim mi haızr beykoz dayız diyen,sen...
kaç milyonluk şehir bir daha asla denk gelemeyiz diye düşünürdüm hep. açıklayamadığım bir şey bu. adı tesadüf mü? olamaz değil mi. her anıma bu kadar yetişmen tesadüf olamaz.
sanki sen her seferinde hissediyorsun bir şeylerin yolunda gitmediğini ve söylediğin iki üç cümleyle hayatıma bir büyü yapıp gidiyorsun. ve ben bütün gece tesadüf sadece tesadüf diyorum.
öyle bir aşk sonrasında öyle bir nefret ve şimdi böyle tuhaf bir dostluk. inanma sen benim söylediklerime seviyorum ben seni, nefret etmiyorum kırılmışlığımdandı o söylediklerim. sen az rastlanır insanlardansın.
herkes "o" olsa bile sen hep "sen"sin.
hep ol tamam mı? ben git dersem bile kal. en kötü anımda hep çık karşıma sihirli cümlelerini söyle. çünkü yeniden kurduğum hayatımın mimarı sensin,sen... *
