--spoiler--
Hastalıklı, "sana hamile kalmasaydım ben de çok iyi bir balerin olabilirdim" diyen, eşek kadar kızına çocuk gibi davranan bir annenin yine kendisine benzettiği hastalıklı kızı. Bütün odası peluş ayıcıklarla, oyuncaklarla dolu. Baba figürüne hiç değinilmemiş. Nedir, ne değildir, hikayenin neresinde kendine yer bulur belli değil. Yüzünde sürekli bir endişe hali bir şey oldu olacak gibisinden. Narin, kırılgan, utangaç bir yandan. Ve bu hepsinin geldiği son noktada ortaya çıkan evil yanı. Mükemmel olma yolunda geride bırakmak zorunda kaldığı saflığı. Bu iki zıt kutuba öyle güzel can vermiş ki Natalie Portman tam da gerçek anlatılmak istenen şeyi yakalayabilmiş. Özellikle sahnede siyah kuğuya dönüşme evresi. Öyle etkili olmuş ki filmin en unutulmaz anlarından biri halini almış. Defalarca söylenmiş ama film Natalie Portman'a oscar kazandırmak üzere kurulmuş ve iyiki de öyle olmuş. Kıskanmamak elde değil hatun çok güzel, sadece dursa yine izlenir sanki. Ellerine sağlık Darren Aronofsky.
--spoiler--
