ne zaman bir bardak ayran içsem mavi gözlü küçük Hasan gelir aklıma. Üstü soğuktan çatlamış elleri, minik ayaklarına büyük gelen çamurlu ayakkabısı onu büyük bir açlıkla bekleyen iki küçük kardeşi...
Yollar uzun, Hasan yorulmaz, bıkmaz... Hasan yürür istasyona. Hasan, nasıl taşır o güçsüz kollarıyla ayran güğümünü? içim acır her ayağını sızlattıkça güğüm. eline her değdiğinde kar tanesi içim donar...
"On kuruşu vermeyen adam"ı arar gözlerim. Annesine duyduğu merhamet duygusu, kardeşlerinden sakladığı maya, emektar keçi...Hikeydeki her söz, her cümle aklıma kazındı. Minik Hasan'ın "ana.. a..na" diye seslenişi kulaklarımda çınlar her ayran içtiğimde.
Şimdi üzerini örten karlar içinde yatar, güğümü ondan beş on adım geride. Konduramam bir hayvan tarafından parçalandığını. o öylece yatar, " düşünmesi ve tahayyül etmesi kendine hoş gelecek" bir çok şeyi vardır belki şimdi. Hayat, şimdi onun için "istasyonda ayran satmak ve küçük kardeşlerini beslemek"ten çok daha ötedir.
