1944 de türkçü aydınlara reva görülen işkence odalarıdır. oda değil aslında, kişinin ayakta bileklerinden zincirli bir şekilde durabileceği bir şey işte!
şimdi birazdan yapacağım türden bir mukayese ne denli doğru olacak onu bilemem de, her haltın hesabının sorulduğu bir dönemde, geçmişe yönelik yanlışların çarşaf çarşaf yazılıp çizildiği bir dönemde, tabutluk denen işkence odalarından neden kimsenin haberi olmaz? illa solcu mu olmak gerekir?
yazılıp çizilip hesap sorulmasını geçtim -ki hiçbir zaman böyle bir intikam içinde olmamıştır türkçüler- ulan bir bilen, duyanda mı olmaz?
her zaman gurur duyduğum türkçü aydınlar, başta ''reha oğuz türkkan'' ve ''nihal atsız'' olmak üzere, alman faşizminin tehlike olduğunu düşünüp yazdıkları için ''kahrolsun faşizm'' dedikleri için, omurgasız bir siyasi lider tarafınca nazilerin kullandığı işkence yöntemlerine maruz kalmıştır. onca işkenceye, o zaman da ağlamadıkları gibi hiç bir zaman ağlamamıştır bu değerli aydınlar. işte bu yüzden gurur duyuyorum onlarla. iyi ki bu hayattan ve bu vatandan geçmişler.
