çaresizliğin çeşitli anları vardır. bunlardan biri de bir sözü söyleyip söylememekte tereddütte kaldığınız andır. bu anın bir kere değil her yıl bir kere gelip sizi silindir gibi ezmesi en acı çaresizliktir.
1986 yılından beri her anneler günü yaşarım bu durumu. babamın teyzesinin kızı 1985 yılında bir kaza neticesinde oğlunu kaybetti. tek çocuğuydu. kendisi çok kibar bir insan. her yıl anneler günü telefon eder ve annemin anneler gününü kutlar. telefonda ben de konuşurum kendisi ile. ama bir türlü ben onun anneler gününü kutlayamam. diyemem işte "anneler gününüz kutlu olsun" diye. demediğim için de içim ezilir üzülürüm. bu konuda nasıl davramam gerektiğine 1986 yılından beri bir karar veremedim.
