şu kulağımdaki duyma problemi bazen hayattan soğutuyor beni... bir lafı, bir cümleyi tekrar ettirmek çoğu zaman bana çok zor geliyor ki tekrar edene de zor geliyor... bazen utandırıyor beni bu durum... benim bu halim hayattan soğumama yetebiliyor ama bunu hayattan soğuma nedeni olarak görmem kendimi beğenmişliğimden midir bilemem çünkü tamamen duyma yetisini kaybetmiş olan insanlar hayat dolu olabiliyor... bu konuda yalan söyleyemem çünkü; çoğu zaman duyuyor numarası yapıpta hiç birşey duymamak, herkes gülüyor diye gülüp aslında söylenen o komik şeyi duymamak, bazen benim hakkımda konusulurken duymaz o denmesi ve benim duymaz o! denildiğini duymam ve bunun gibi bir çok şey cidden zoruma gidiyor... her ne kadar bu problemi espriye vurduysam, etrafımdakiler ne kadar hayat dolu olduğumu sanıp şakaları iyice arttırıyorlar. bu yazıyı yazarkende farkettim insan zamanla cidden alışıyor ama içten içe de hayattan soğuyor...
