Bazen vazgeçebilmek, daha büyüktür vazgeçememekten. Vazgeçememekte, bağlanılana bir parçası gibi ait olmakta, değildir her zaman kahramanlık. Özgürlüğe kavuşmak için, mahkumluktan kurtulmak için zararlıyı(Kalbin en derinlerindeyse de) kalpten çıkarıp bir köşeye atmaktadır kimi zaman kahramanlık; iradenin gücüyledir, benliğin gücüyledir...
Zararlıdan kurtulmak önemli... Rahatlamanın vakti geldiyse önemli... Başınız ağrımaya başladıysa önemli... Biraz da kendiniz olarak, kendiniz için yaşamak gerektiyse önemli...(Yaşadığınız hayat sizinse...)
Biliyorum, vazgeçememenin çok kutsal olduğu durumlar da var. Onlar farklı... O durumlarda sorun yok zaten. Her şey istendiği gibi...
Sorun bir şeyin önemsenmemesi gerektiği bilindiği halde, hiç de mücadele etmeden, hiç de isyan etmeden:'Buna önem vermemem elimde değil.' diye düşünülmesinde; imkân aramadan imkânsız denilmesinde.
'Bu benimdir.', 'Şu benimdir', 'O benimdir.'... Nereye kadar?
Her sevdiğim benim midir acaba? Şöyle olmasın gerçek:'Ben bununum.', 'Ben şununum.', 'Ben onunum.'
Neden birilerinin, bir şeylerin eline geçiyorum? Benimdir diye düşündüğüm için olmasın? Ben tanımasam onları, sahipleriymiş gibi davranmasam, yine sahibim mi olurlar?
Boşuna mı dedi Karac'oğlan: 'Ben güzele güzel demem/Güzel benim olmadıkça'
Boşuna mı:'Çok sahiplenmeyince, çok ait de olmazsın.'dedi Can YÜCEL.''*
