konu uzun. insan ilişkilerinin gönderilen ve alınan temas iletileri* üzerinde kurulu olduğu kuramına dayanıyor.
doğumumuzdan itibaren aldığımız mesajlarla oluşturduğumuz kişilik "özerk" olmaktan ne kadar uzaklaşırsa, ilişkilerimizi sembiyotik olmaya o kadar itiyormuş. Bağımlılık ihtiyacıyla yanıp tutuşur hale geliyormuşuz.
Öğretilmiş kadınlık bunun en sık gözlenen örneği. "ben tek başıma nasıl yapayım" mesajı gönderiyor kadın etrafına ve bir "erk"ek tarafından algılanmasını bekliyor. Bu öğretilmiş erkekliğe iyi çalışmış "normal" erkek tarafından tercih edilen bir ileti. "Yeterince bağımsız bir kadın değil, bensiz varolamaz" mesajı ileten kadın "normal"e uygun olduğu için arzulanabiliyor.
anne-çocuk ilişkilerinde annenin de sıklıkla içine düştüğü acz durumudur. Kendini çocuğu için feda etmiş görünmek, toplumun da desteklediği bir davranış biçimi. Zaman içinde çocuk birey olamadan, sembiyotik ilişkide roller değişir, bu kez anne çocuğu olmadan kendini hiç hissetmeye başlar. Yatılı okula, askere, çalışmak için başka şehre hatta başka kadının koynuna gönderdiğinde "yarısı" kopmuş gibi hisseder kendini. Bunun çocuğuna duyduğu sevgiyle ilgisi yok(muş). Kendi varolma problemini iki kişiye bağlamışlığın kolaycılığı sadece.
Hep söylüyorum: 'normal' kabul edilen sorgulanmalıdır. 'bir' olmayı öğrenemedikçe ve 'farklı' olmayı göze alamadıkça ne kendimize, ne başkasına hayrımız olmayacak.
