Merhabalar arkadaşlarım; bir kaç ay önce siz sevgili dostlarımı bilgilendirecek ve kemalist kişilerin ise yüzlerine adeta bir tokat niteliğinde olan hiç bir entry girememenin üzüntüsüne bürünmüş, ne yapacağımı bilemeden odamda bir oyana bir buyana dolanıp duruyordum.
Aklıma birtane atatürk portresi alıp odama asma fikri geldi. Böylece aklıma güzel fikirler gelebilecek ve burada sizleri bilgilendirebilecek nitelikte, güzel, anlamlı ve birazda ironik entryler girebilecektim. çoraplarımı dahi giymeden, koşarak evden çıktım ve doğruca en yakın kırtasiye ye gidip, 1 tl ye satılan bir adet atatürk resmi aldım ve doğruca evin yolunu tuttum.
yolda ilerlerken arkadaşlarımı görüyor, rezil olmamak için yol kenarındaki arabaların arkasından saklana saklana eve gitmeye çalışıyordum. o ara ayağım takıldı ve hafiften yere düştüm, kafamı kaldırdığımda ise en yakın arkadaşlarımdan bir tanesini görmüştüm. o an elimdeki resmi ne yapacağımı şaşırıp tişörtün altına sokmaya çalışırken arkadaşım gördü ve "o ne lan rezil herif, tühhh ben kimlerle arkadaşlık yapıyormuşum da haberim yokmuş" diye yüzüme doğru çemkirdi. bende suçumu bastırmak için "ne bağırıyorsun lan hayvan herif, canım sıkıldı biraz kaş bıyık yaparım diye satın aldım" diyerek bağırdım. o da "yaa kardeşim ne bileyim birden seni gizli bir kemalist sandım" dedi ve ayak üstü biraz konuşup ayrıldık.
eve gelip resmi duvara astım ve bilgisayarımı açıp sözlüğe girdim. artık ilham gelmesini bekliyordum ve bir taraftan da dikkatli bir şekilde resme bakmaya başladım, böylece daha çabuk ilham geleceğini düşünmüştüm.
1. gün 2. gün 3. gün 4. gün 5. gün 6. gün 7. gün olmuştu ve bana hiç ilham gelmemişti. fakat artık yemek yemiyor, gülmüyor, hayattan tat almıyordum, aileme beni yalnız bırakmalarını söylüyor ve odama kimseyi almıyordum. 10. gün olmuştu ve 7 kilo vermiş bir halde tir tir titriyor, yaşamaktan nefret ediyordum.
son 3 gün bilgisayarı da kapayıp hiç entry girmeden öylece yatakta yatıyor ailemden kimseyle konuşmak istemiyordum ve babam dayanamayıp kapıyı kırarak içeri girdi. Gözlerini kocaman açmış tüm ailem bana bakıyordu, işte ne kötü bir durumda olduğumu o zaman anladım. aradan 3 gün daha geçmesine rağmen sebebini hala kestirememiştik, Doktorlar geliyor gidiyor ama hiç bir çare bulamıyorlardı.
bu durumumdan haberi olan, o gün yolda karşılaştığım arkadaşım eve ziyaretime geldi ve ne zamandan beri böyle olduğumu, bu durumun ne zaman başladığımı sorarken "tamam buldum" diye bağırdı ve "atatürk... evet evet atatürk resmi, nerede o", "where is it" diye bağırmaya başladı ve duvarda olduğunu görmesi ile resmi tuttuğu gibi duvardan söktü ve katlayarak odadan dışarıya çıkarttı.
O an öyle bir şey oldu ki sanki içimde güneş doğmuş gibi birden tüm bitkinlik ve yorgunluğum kaybolmuştu ve gülümsemeye başlamıştım. ailem sevinçten beraber yürüdük biz bu yollarda şarkısını söylüyor, bir taraftan da sevinç gözyaşları döküyorlardı. daha sonra hastaneye yatarak 20 günlük bir tedavi süresinden sonra çelik gibi sinirlere sahip olmuş ve optimist bir şekilde taburcu oldum.
şuan 23 gündür atatürk resim ve sözlerinden uzak bir hayat yaşıyorum ve çok mutluyum...
