küçükken kendimi özel bir insan zannederdim, ağzımla garip sesler çıkarıp, lan bunları benden başka kimse yapamıyo düşüncesine kapılırdım.
ek olarak ;
bir gün yine baktık hava rüzgarlı, aha dedik tam uçurtma için uygun bir hava, hemen başladık uçurtmaları yapmaya, neyse efendim ben pek başarılı değildim bu işlerde, anneme söyledim, *; ben uçurtma muçurtma yapamam diyip verdi elime poşeti, al bunu uçur oğlum diyerekten. neyse yapcak bişey yok, aldık poşeti uçmuyo amına koduğumun meleti, piç aykut yapmış uçurtmayı, tüm ipi salmış şerefsiz, keyfi yerinde pişmiş kelle gibi sırıtıyo, ben ise 2 3 metre havalandıracam diye poşeti anam ağladı.
+isportaci: gel lan yukarılara çıkalım burda pek rüzgar yok uçmuyo bu poşet
-piç aykut: yok lan ben çıkamam şimdi o yokuşu (diyip aşşa dogru koşmaya başladı)...
tabi aykut arkası dönük uçurtmaya baka baka koşuyor idi, bi baktım elektrik direğine çarpacak hiç ses etmedim. **
5 saniye sonra : aykut direğe çarpmasıyla birlikte 3 kere kendi etrafında dönüp kuş gibi yere çakıldı.
o olaydan sonra bi an kendimi daha bi özel sandım lan, benim dediğimi yapmayanı allah cezalandırdı dedim kendi içimden.
aynı gün içinde : akşam maç yaparken düşüp kolumu kırdım, özel filan değilmişim amına koyim.
