albert camus'nun bugün bütün dünyada kabul edilmiş; zırboşluğuna işaret eden gerçekçi önermedir.
albert camış; kıçından "saçma" yani absurd diye bir felsefe türetmiş. buna göre; dünya saçmasapan bir yer; hiçbir anlamı yok. varoluş saçmalıktır yani ve dolayısıyla "l'absurdante de'l existence" demiş. ama buna rağmen hayat yaşama değer, intihara gerek yok; sevişin sevişebildiğiniz kadar gibisinden bir kafa yapısı varmış.
ben hayatımda böyle duygusuz, zırboş bir adam görmedim. bakıyorsun kitaplarına; ilkokul hayat bilgisi kitabı gibi; kısacık cümlelerle; iki üç tane öğeyle, cümleler sıralamış. böyle edbiyatçı olunmaz. gizliden gizliye doğayı ve yaşamayı överek, üstü örtülü biçimde dinsizliği ve allahsızlığı yayması da ayrıca hoş değil. gizli ibne seni. adam gibi "dinsizim ben" diyemediği için; "veba" romanında papazlara karşı, allahsız hekimleri zafere ulaştırmıştır. bir insan hiçbir şeye inanmadan; dünyaya saçma diyerek; mutlu yaşayabilir mi lan, te allaaam ya.
bir de bu adama nobel ödülü verdiler; edebiyat ödülü yani; ulan sanki o kısacık kitaplarında edebi tanımlamalar ve duygusal, altı dolu cümlecikler var. cin ali serisi yazar gibi yazmış bir şeyler; bu adama verilen ödül de, diğer nobel'i hak eden ne bileyim yaşar kemal; ahmet hamdi tanpınar gibi romancılarımıza; ya da marcel proust gibi uluslararası düşünürlere ve romancılara da yapılan bir hakarettir, ehe.
