bir dönem köyde ikamet etmiş yada yolu bir şekilde köylere düşmüş olanların yakından bileceği tuvaletlerdir. bazı köylerde yeni tuvalet evlerin içinde de olsa genelde tuvaletler evin dışındadır. kuytu bir köşeye konuçlanmış ve boklarında gübre niyetine olsa gerek, bostana ulaşabileceği yerlere, tahta ve tenekelerden inşa edilmişlerdir.
içerisinde sinek vızıltıları eşliğinde işinizi görürsünüz. yaz aylarında poponuza ılık bir rüzgar vurur. adeta poponuzu ''işaretli yerlerinden kopan tuvalet kağıtları'' okşuyormuş duygusunu hissedersiniz. kış aylarında ise tuvalet ihtiyacınızı gidermek istiyorsanız, tuvaletin içerisinde elinizi çabuk tutmak zorunda kalırsınız. her ne kadar tenekelerle sağı solu kapatılmaya çalışılsada rüzgar bir şekilde içeri girer ve biraz önce bahsettiğim duygunun ötesinde duyguları yaşatır.
tuvaletlerin içerisinde muslukların olmamasından dolayı elinde ibrekle bir yere giden adamın (kadınlar büyük çoğunlukla görünmeden işini hallederler) sıçacağını yada sıçtığını anlarsınız.
tuvalet kağıdı bulmak da zordur. onun yerine taharet bezleri asılıdır. hacetinizi yaptıktan sonra bununla kurularsınız. gerçi kuralamaya yeltenmeniz şıçtıklarınızı tekrar poponuza yapıştırmanıza sebebiyet verir. taharet bezlerini bir kenara bırakır ceviz yada üzüm yapraklarıyla işinizi halledersiniz.
köy tuvaletinden çıkışta bir enterasandır. kiminle karşılaşacağınız belli olmaz. size köyün kızlarından ayarlamaya çalışan yengenizle de karşılaşabilir, kafasından sıçış pozisyonunuzun resmini de verirsiniz. sonra tuvaletin kapısına kadar geldiğine göre ''e ne var sende şıçıyorsun'' farkındalığıyla içinizi rahatlatırsınız.
