istanbula geldiğim ilk yıl bir depresif durumlar içindeydim. arkadaşım yoktu, derslerim kötüydü, evimi sevmiyordum. neresinden tutsan elinde kalan bir durum yani. sokağa çıkıyorum insan yığınları üstüme üstüme geliyor. hani derler ya hep bir yere yetişmeye çalışan insanlar diye; ha işte o canımı çok sıkıyordu. akşama kadar binlerce insan gör bir çift kelam etme. bide arkadaş grupları görünce çok kıskanıyordum. sonra sonra alıştım. şimdi takmıyorum pek.
