''Peygambere tapma, O'nunla arkadaş ol!'' yazısından bir bolum...
====
Hz. Peygamber, hiçbir zaman kendine özel bir 'din adamı' kıyafetiyle dolaşmamıştır.
Onu içinde yaşadığı toplumdan ayıran özel bir kıyafeti asla olmamıştır.
Ömrü boyunca Ebu Cehil nasıl giyiniyorsa öyle giyinmiştir.
ikinci olarak Hz. Peygamber, şimdiki din adamlarının çoğu gibi yaşlı değildi.
Onda 'din adamı' denilince aklımıza gelen yaşlı, piri fani 'yeşil sarıklı ulu hoca' görüntüsü yoktu.
Saçları kulak memesinin altına inecek kadar uzundu yağız delikanlı görüntüsü vardı.
Üçüncü olarak göründüğü kadarıyla din adamları nedense hep zengin olur oysa Hz. Peygamber vefat ettiğinde peygamber olmaktan kaynaklanan bir serveti yoktu.
Dördüncü olarak din adamlığının mantığında dünya lezzetlerinden uzaklaşma vardır.
Oysa Hz. Muhammed normal insan gibi yedi, içti kadınlarla evlendi.
Eşleriyle zaman zaman sorunlar yaşadı.
Her normal insan gibi acı tatlı günleri oldu.
Torunlarını omzunda gezdirdi.
Eşi Aişe'ye Fatma'ya Fatoş dememiz gibi 'Aiş' diyerek takıldı.
Onunla koşu yarışları yaptı, başını omzuna yaslayarak birlikte folklor oyunları seyretti. Dolu dolu diyebileceğimiz bir aşk evlilik hayatı yaşadı.
Oysa bunlar din adamı mantığına göre 'Ruhaniliği' bozan şeylerdir.
Öyle ya dünya lezzetlerinden alabildiğine tadan , 'beyaz tenden' veya 'cins-i latiften' uzak durmayan birisi nasıl 'veli' veya 'aziz' olabilir (!).
inkârcıların 'Bu ne biçim peygamber; yemek yiyor, çarşılarda dolaşıyor!' ( Furkan;7) sözünü bizzat Müslümanlar söyler hale getirmişlerdir.
Oysa Kuran bir tek Muhammed(a.s.)'in değil bütün peygamberlerin böyle olduğunu söyler 'Senden önce gönderdiğimiz bütün peygamberler de hiç şüphesiz yemek yerler, çarşılar da dolaşırlardı.' ( Furkan 20)
Tapılacak, hüngürdeyerek şiirler düzülecek, deflerin kafası kopartılarak mevlitler okunacak değil, yere indirilip elini omzunda büyütecek...
