merhabalar arkadaşlarım; lise yıllarımda, ergenliğinde vücudumda yaptığı bazı değişikliklerinde katkısı ile hep atatürke benzetirlerdi.
kumral ten ve saçlarım mavi gözlerim ve yüz ifadem gerçekten andırıyordu ama ben daha yakışıklı idim. yıllar geçtikçe aynalara bakamaz olmuş ve cemaat içine çıkamaz olmuştum, beni görenler naber len atatürk dedikçe bir tuhaf oluyor psikolojim iyice çöküyordu.
yaş dahada ilerleyip 24 olduğu zaman, genel hatlarım ile tam bir atatürk idim. artık bırakın cemaati odamdan dışarı çıkamıyordum, bana atatürk demeleri beni gerçekten bu hayattan soğutmuştu.
ve 2 yıl boyunca odam da tek başıma yaşayıp 26 yaşıma ulaştığımda, estetik ameliyat ile bu işin çözülebileceğini söylediklerinde adeta ilkokul çocukları gibi odamdan fırlayarak salonumuzda asılı; büyük, devasa ulu önder recep tayyip erdoğan resmine bakarak bir taraftan şarkılar söyleyip bir taraftan da zıplıyordum, kafama koymuştum yeni görüntüm ulu önderime benzemeliydi...
doktorla ilk konuşmamızda recep tayyip erdoğan'a benzememin imkansız olduğunu benim o kadar yakışıklı ve karizmatil olmadığımı söylediğinde adeta yıkılmıştım, fakat böyle mükemmel bir kriterlere sahip olan bir ulu önderim olduğu içinde içten içe seviniyordum. ameliyat günü gelip çattığında, doktorun son bir kez yüzünü gör demesine rağmen hiç bir şekilde aynaya bakmadan ameliyathaneye girdim.
bir kaç gün sonra...
yüzümde ki sargıların açılma zamanı gelmişti ve doktorum itina ile sargıları çıkarttığında çevremdeki insanların candan ve sıcacık gülüşleri adeta benim için bir ayna olmuştu. tam aynayı yüzüme tutucaklarında arkadan durun yüzünü göstermeyin diye birisi bağırdı, meğer bağıran babammış, elinde bir traş makinası ve jilet ile gelmiş ve uzayan sakallarımı kestikten sonra bakmam gerektiğini ileri sürerek küçük bir uğraş ile bana bir kestane bıyık yaptı ve hediyem olduğunu söyledi. doğrusu son zamanlarda aldığım en iyi hediye idi.
ayna ile yüzleşme...
doktor gözlerimi kapatmamı söyledi ve 3..2...1... diyince birden aç dedi, peki dedim. 3...... 2...... 1..... ve gözlerimi açtım inanılır gibi değildi, bu duygunun tarifi yok o yüzden burayı geçiyorum. aynaya baktığımda bambaşka birisi ile karşılaştım, her nekadar da tayyip erdoğana benzemesem atatürk e de benzemiyordum ve babamın yaptığı kestane bıyık mükemmel bir hava katmıştı yüzüme, hep beraber birbirimize sarılarak mutluluktan bir kaç dakika ağladık, gerçekten hayatımın en mükemmel an'ı idi diyebilirim, gerçekten mükemmeldi.
şuan 27 olmaya aylar kaldı ve ben artık atatürk'e benzemiyorum, bu mutluluk anlatılmaz...
