doğarsın, annen baban bi yürüse der.
yürürsün, annen baban bi konuşsa der.
konuşursun, biraz daha büyüse derler.
biraz daha büyürsün, okula gitse derler.
okula gidersin, şu okul bir bitse dersin.
okul biter, şu askerliği de bitirsen dersin.
askerlik biter, şu işe bi girebilsem dersin.
işe girersin, şu kızla bi evlenebilsem dersin.
evlenirsin, şu oğlan da doğamadı gitti dersin.
oğlan doğar, şu arabayı bi alabilsen dersin.
arabayı alırsın, şöyle bir evim olsa aaah ah dersin.
gün gelir evi de alırsın...
sonra bir gün ''hanım şu çocukların bi mürüvvetini görsek'' dersin.
sonra çocukları da baş göz edersin.
zannedersin ki artık dinlenme vaktidir.
hanım bundan sonra kendimiz için yaşayacağız dersin.
sonra bir hastalık peydah olur vucuda.
halbuki herşeyi halletmiştin. tam dinlenme vaktiydi.
hastane hastane dolaşmaya başlarsın.
çaktırmadan dua edersin, allahım elden ayaktan düşürmeden emanetini al dersin.
sonra bir gün arkada bir gözü yaşlı eş ve çocuklar bırakırsın.
eşinin feryatları arşa yükselir:
ah be bey ne olurdu bu kadar kendini yıpratmasaydın. biraz da kendini düşünseydin...
velhasıl hayatın gerçekleridir bunlar. dinlenmek, kendine vakit ayırabilmek çoğu zaman ikinci planda kalır.
