Dream theater'ın kişisel bestelerindendir. Şarkının sözleri o kadar basit ve anlam yüklü ki, sizi direk içine çekmektedir. Bana göre müzik aslında çok kişisel bir olgudur ve asıl değerini bu şekilde gösterir. The best of times yazıldığı kişi, yazan kişinin duyguları ile birlikte değerini fazlasıyla gösteren bir şarkı. Göstermekten de öteye geçmiş, bir insanın hissettiklerini aynı şekilde başka insanların nasıl paylaşacağının güzel bir örneği. Müziği evrensel kılan aslında kişiselliği. Duygu denen kavram müziğin ne olduğunu bilen insanların duygularıyla birlikte bir şaheseri ortaya çıkarıyor. Bize sadece hissetmek kalıyor. John Petrucci'nin şarkının son kısımlarına doğru attığı gitar solosu aslında herşeyin özeti: Mike Portnoy onun arkadaşından da öte biri; 25 yıldır hiç ayrılmadığı bir kardeşi, hatta ailesi. Onun babasını kaybetmesi sonucu yaşadığı hüzün ve özlemi müzikal olarak en az onun kadar hissederek daha güzel tarif edebilir misiniz? Her nota adeta mike portnoy'un haykırışları gibi gelir kulağınıza... işte o anda evrenselleşir melodiler, gözünüzden dökülen bir gözyaşıyla anlam kazanır herşey. işte bu yüzden bile sevilir bu şarkı.
