acıtır. hem de öyle bir acıtır ki bilemez bunu yaşamayan nasıl bir acıdır...
yıllarca birlikte olup artık bir şeylerin eskisi gibi olmadığını farketmek çıldırtır insanı ama aynı zamanda öyle bir hüzün çöker ki üstüne öleceğin güne kadar uyumak istersin*. sevgili o kapıların ardına geçtiğinde, bir daha yanına gelmeyeceğini hissettirdiğinde, hatta uzaklaşıp artık onun için sadece sıradan bir insan olacağını hissettirdiğinde o kadar acıtır ki yüreğini, ellerin bağlı yüreğin kanlı o günü beklersin, sevgilinin gideceği günü. o günü imkansızlaştırmak bu hissedilenlerden sonra çok zor olsa dahi imkansız değildir. ne kadar yüz vermese de, ne kadar soğusa da hala sen çok seviyorsundur onu ve seni acıtan budur. evet, seni seviyorum sevgili umarım hep benim olur, hep benim kalırsın.
