karanlık bir gecenin sonunda duyulan ezan sesi vücudumun içine kadar işlemekte, yalnızca o gecenin değil tüm gecelerin karanlığını içimden alıp götürmekte ve yerine tatlı bir huzur getirmektedir. o an hissettiğim huzur anlık aralıklarla korkuyla yer değiştirmekte ve tüylerimi diken diken etmektedir. bu korku; merhametinden şüphe etmediğim ancak azabının da şiddetli olduğunu bildiğim yaradanımın korkusuydu. ben rabbimin hiçkimseyi yakmayacağını, ben şu taşıdığım minicik merhamet duygusuyla inançsız bir insanı bile ateşler içinde görmek istemezken, nasıl olur da merhametinden sual olunmayan rabbim bir insanı ateşler içine atardı.
evet gerçekten bunları düşündüm bir sabah ezanında. bence bir insanın inancı, o insan hakkında yapılacak yorum ve alınacak kararlar üzerinde etki etmemeli. yukarıda yazılanlara bu açıdan bakılmasını rica ederim değerli sözlük yazarları.
(bkz: kendini hiçbirşeyeboşunaiçlenmeyenadam gibi hissetmek)
