en son mutlu uyandığımda hiç birşeyin farkında değildim, ölüm, hastalık, çaresizlik, parasızlık yoktu. sabahleyin şirinler akşam üzeri tsubasa, yemekten sonra da mahallenin muhtarları vardı. yapmam gereken ödevlerim, alana kadar kendimi parçaladığım playstation'ım vardı. unutmadan bir de her akşam yanında ya bir gofret ya da bir paket cips getiren, bana yemeğimi yemediğin için sığır diyen babam vardı.
ek olarak; artık cips ve gofret yollamıyor, almıyor bana, ama hala sığır demeden edemiyor. *
