ellerinle birer birer diktiğin, baktığın büyüttüğün kocaman bir bahçedir sevmek; sevilene karşı büyütülen, güçlenen, her gün başka filizler veren, içinde her geçen gün daha fazla yer eden. ilmek ilmek bir tek değil yüzlerce ama nazik kökler atan gönlüne; sana bağlanan, yüreğine bağlanan, seni ona bağlayan.
baktıkça yüzünün güldüğü; rengarenk, rüzgarlarla usul usul dalgalanan binlerce çiçektir duyguların. kıyamazsın hiç birine...
bir sabah uyanırsın; bahçen darma duman olmuş, senin dokunmaya kıyamadığın çiçeklerin, solmuş koparılmış, ezilmiş, kırılmış. hayır dersin canlansın diye uğraşırsın. olmaz; senin emek emek yetişdiğin sevgine basar geçer sevgilin; defalarca defalarca çiğner. sevgini aşkını. sen olmadan severim dersin; izin vermez.
sevgili bir sabah yüzünde sadece buz gibi bir ifade ile gelmişse; bir şey söylemesine gerek var mıdır? yüzüne haykırması mı gerekir sevmediğini bilmek için, bir şeyler yapması mı gerekir. yeterli değil midir anlamaya. belki kendisine bile itiraf edemeyen sevgili attığı her adımla canını yakmaz mı. içini acıtmaz mı. sevgi bitince; aşk bitince, sevgili artık sevmeyince seven ona ne git diyebilir ne de kaldıkça mutlu olur. canı yana yana; içi acıya acıya hem sevgilisi kalsın ister hem dayanamaz. katlanamaz sevgisizliğe. sevilmediğini anlamak, umutların solmasıdır, bir enkaza bakakalmaktır. talan olmaktır.
